Die camera van 1950, is daar iets mis mee? Heb je die ooit lelijk gevonden? Ik niet, hee.
Zo’n kleinbeeldcamera, met ongeveer geen instellingen, behalve Iso (ASA) en sluitertijd. Met waarschijnlijk een standaard 50mm lens er op. Diafragma naar keuze instellen en zelf scherpstellen Middels een draai aan de lens. Zelf mogen kiezen welke film je er in steekt. Fotonegatief of diapositief? En dan nog beschermd door zo’n hard bruinleren omhulsel ook. Met een dikke schroef daarbij.
Hoe beter je je toestel kende, hoe beter je je vak en beroep beheerste, hoe eerder er voor dia’s gekozen werd. Weinig fouttolerantie, groot vakmanschap, meer voldoening. Zo simpel is dat.
Nee zo’n Nikon 2011 spreekt me niet aan.
Weinig mensen weten dit, maar mijn vader is overleden in 1969. Ik was toen ongeveer precies 2 jaar en 3 dagen oud. Te jong om me daar iets van te kunnen herinneren.
Een van de weinige objecten die hij me heeft kunnen nalaten, was een fotocamera. Met een zelf handgeschreven gebruiksaanwijzing erbij, teneinde er toch wat aanwijzingen te kunnen over meegeven.
Destijds was mijn leesvaardigheid nogal beperkt. Ongeveer dagelijks in mijn broek doen (in de doeken schijten was er nog bij, want pampers bestonden toen nog niet echt) en dergelijke ondeugendheden ( de boel onderkotsen, vb) waren zowat de dagelijkse hoogtepunten.
Maar toen is het gebeurd. Mijn eerste cadeautje dat ik me nog herinner, was er eentje gekregen voor mijn communie. (voor de niet uit een katholiek nest vol tante nonnekes, priesters, tot zelfs een heuse bisschop bestaande familie: op je 6 jaar mag (moet bijna) je naar de kerk gaan en dat heet dan een feestje te zijn. Nou: hoera, dan.)
Bon: van mijn Meter kreeg ik me daar toch wel een heuse Polaroid-camera. ‘k Weet niet hoe blij. Alhoewel: bijna elke foto die ik trok, had een vlek in het linkermidden en in de linkerbovenhoek. (Zeer eigenaardig: nog minder ter zake doend, maar alle ander cadeau’s bestonden uit muziek. Vinylplaten, ongeveer 23. 33 toeren.)
Het heeft zonder zeveren zeker twee of drie jaar geduurd vooraleer ik wist wat de oorsprong van al die mislukte foto’s zou van kunnen geweest zijn. Aanvankelijk wist niemand het. Zelfs een professionele fotograaf, een kozijn (neef) van mij wist het niet. Te veel geschud? Slechte film? Slechte Kodak?
Nee: slechte fotograaf natuurlijk. Uiteindelijk bleek dat het mijn fout was. Proberen scherpstellen, en ondertussen met je belachelijke vingers voor de lens hangen.
Sindsdien is mijn gebruik ontstaan, om thee te drinken met de pink naar boven. Niet om interessant te doen, gewoon om met mijn lompe poten alweer niet voor de lens te hangen en aldus alweer een foto te verknoeien.
Enige kennis van fotografie was me al een beetje ten deel gevallen toen ik in 1980 voor het eerst de straat op mocht, om de Aalsterse Carnavalstoet te fotograferen. Er was een beetje een probleem. Deze keer wren er vele slechte opnames bij, maar was het mijn fout niet (altijd meer)
In 1982 was er nog steeds hetzelfde probleem. Namelijk: de sluiter was kapot. Voor een toestel uit de jaren 50 viel dat nog mee, maat ik kan je verzekeren dat ik toen traantjes geweend heb hoor, omdat er enkele dia’s mislukt waren.
Nog geen 10 jaar later zat ik op de hogeschool fotografie. Sindsdien geen problemen meer gehad met mislukte foto’s.
Zo’n Nikon 2011? Ge moogt hem hebben. Veel plezier daarmee, maar ik moet hem niet.
Mij trekt het alvast niet aan, ik blijf bij mijn 'oude' D70 hoor! Ooooo broerke, je bent dus al weer beter ondertussen? En ik dacht nog wel dat je nog steeds in je bedje lag. Dus heb ik deze serie logjes van jou gemist. Ik haal mijn scha nu in, OK?
7 opmerkingen:
Als hij maar goed werkt, dat is toch het belangrijkste.
Ben je weer goed opgeknapt?
Fijn weekend Han ook voor Ineke..!
nu ja:-)
als dat dingske héle mooie plaatjes kan maken, maakt het uiterlijk mij niet zo uit:-)
Hij ziet er wat plomp uit. Lijkt me ook niet prettig vasthouden,maar misschien valt het mee.
Fijn dat je er weer bent.
maar misschien maakt hij wel mooie foto's ?
Die camera van 1950, is daar iets mis mee? Heb je die ooit lelijk gevonden? Ik niet, hee.
Zo’n kleinbeeldcamera, met ongeveer geen instellingen, behalve Iso (ASA) en sluitertijd.
Met waarschijnlijk een standaard 50mm lens er op. Diafragma naar keuze instellen en zelf scherpstellen
Middels een draai aan de lens. Zelf mogen kiezen welke film je er in steekt. Fotonegatief of diapositief?
En dan nog beschermd door zo’n hard bruinleren omhulsel ook. Met een dikke schroef daarbij.
Hoe beter je je toestel kende, hoe beter je je vak en beroep beheerste, hoe eerder er voor dia’s gekozen werd. Weinig fouttolerantie, groot vakmanschap, meer voldoening. Zo simpel is dat.
Nee zo’n Nikon 2011 spreekt me niet aan.
Weinig mensen weten dit, maar mijn vader is overleden in 1969. Ik was toen ongeveer precies 2 jaar en 3 dagen oud. Te jong om me daar iets van te kunnen herinneren.
Een van de weinige objecten die hij me heeft kunnen nalaten, was een fotocamera. Met een zelf handgeschreven gebruiksaanwijzing erbij, teneinde er toch wat aanwijzingen te kunnen over meegeven.
Destijds was mijn leesvaardigheid nogal beperkt. Ongeveer dagelijks in mijn broek doen (in de doeken schijten was er nog bij, want pampers bestonden toen nog niet echt) en dergelijke ondeugendheden ( de boel onderkotsen, vb) waren zowat de dagelijkse hoogtepunten.
Maar toen is het gebeurd. Mijn eerste cadeautje dat ik me nog herinner, was er eentje gekregen voor mijn communie. (voor de niet uit een katholiek nest vol tante nonnekes, priesters, tot zelfs een heuse bisschop bestaande familie: op je 6 jaar mag (moet bijna) je naar de kerk gaan en dat heet dan een feestje te zijn. Nou: hoera, dan.)
Bon: van mijn Meter kreeg ik me daar toch wel een heuse Polaroid-camera. ‘k Weet niet hoe blij. Alhoewel: bijna elke foto die ik trok, had een vlek in het linkermidden en in de linkerbovenhoek.
(Zeer eigenaardig: nog minder ter zake doend, maar alle ander cadeau’s bestonden uit muziek. Vinylplaten, ongeveer 23. 33 toeren.)
Het heeft zonder zeveren zeker twee of drie jaar geduurd vooraleer ik wist wat de oorsprong van al die mislukte foto’s zou van kunnen geweest zijn. Aanvankelijk wist niemand het. Zelfs een professionele fotograaf, een kozijn (neef) van mij wist het niet. Te veel geschud? Slechte film? Slechte Kodak?
Nee: slechte fotograaf natuurlijk. Uiteindelijk bleek dat het mijn fout was. Proberen scherpstellen, en ondertussen met je belachelijke vingers voor de lens hangen.
Sindsdien is mijn gebruik ontstaan, om thee te drinken met de pink naar boven. Niet om interessant te doen, gewoon om met mijn lompe poten alweer niet voor de lens te hangen en aldus alweer een foto te verknoeien.
Enige kennis van fotografie was me al een beetje ten deel gevallen toen ik in 1980 voor het eerst de straat op mocht, om de Aalsterse Carnavalstoet te fotograferen. Er was een beetje een probleem.
Deze keer wren er vele slechte opnames bij, maar was het mijn fout niet (altijd meer)
In 1982 was er nog steeds hetzelfde probleem. Namelijk: de sluiter was kapot. Voor een toestel uit de jaren 50 viel dat nog mee, maat ik kan je verzekeren dat ik toen traantjes geweend heb hoor, omdat er enkele dia’s mislukt waren.
Nog geen 10 jaar later zat ik op de hogeschool fotografie. Sindsdien geen problemen meer gehad met mislukte foto’s.
Zo’n Nikon 2011? Ge moogt hem hebben. Veel plezier daarmee, maar ik moet hem niet.
Of gaan we nostalgisch doen, maestro?
Mij trekt het alvast niet aan, ik blijf bij mijn 'oude' D70 hoor!
Ooooo broerke, je bent dus al weer beter ondertussen? En ik dacht nog wel dat je nog steeds in je bedje lag. Dus heb ik deze serie logjes van jou gemist. Ik haal mijn scha nu in, OK?
en 't is een zeer duur bakje dit.
Een reactie posten